Gobi to starszy pan w typie flat coated retriever. Jest szczuplejszy i niższy niż typowy przedstawiciel rasy, ale nadrabia charyzmą i uroczym charakterem. 🙂 Jest wierny, lojalny i kocha człowieka. Przepełniony jest miłością do ludzi. Nie sprawia żadnych problemów behawioralnych. Został znaleziony w lesie. Możemy się jedynie domyślać jak i dlaczego się tam znalazł. Po 10 latach życia u boku właściciela, ten wyrzucił Gobiego jak zużytą rzecz skazując go na pewną śmierć.. Stan, w jakim do nas trafił wskazywał na wielomiesięczne, jeśli nie wieloletnie zaniedbania; ropień na grzbiecie, wystające żebra, a na szyi ślady po łańcuchu. Gobi widzi światł i, cienie, jego słabszy wzrok również powstał w wyniku zaniedbań… Gobi nikomu nie wadzi, to niewymagający piesek. W zupełności starczą mu regularne spacery, pełna miska oraz dużo miłości i ciepła. Ogromną przyjemność sprawiają mu wyjścia na wybieg i spacery. Mimo wieku, Gobi ma sporo energii i chęci, na spacerach mknie przed siebie. Jest w naprawdę dobrej kondycji. Na początku chciałby biegać, być wszędzie naraz, po kilku minutach się uspokaja i dostosowuje tempo do opiekuna. W boksie mieszka sam i w przyszłym domu również chciałby być jedynakiem. Gobi jest wdzięczny za każdą chwilę spędzoną u boku człowieka.  Naprawdę zależy nam, by ten poczciwy piesio już niedługo zamieszkał w nowym domu. To wdzięczny podopieczny, zasługuje na godną emeryturę wśród swojej rodziny. 

Kufel został przywieziony z Wojtyszek. Ma ok. 8/9 lat. To psiak średnich rozmiarów, jest dłuższy niż wyższy. 🙂 To taki daleki kuzyn psów w typie bull. Ma pyszczek jak amstaff, chociaż ciałko bardziej zbliżone do jamnika XXL. 😉 Nie wiemy, ile lat spędził w Wojtyszkach, jednak pobyt tam spowodował, że Kufel jest zamknięty w sobie. Gdy do nas trafił, był bardzo wystraszona. Przerażał go schroniskowy hałas. Ludzi bał się do tego stopnia, że szukał miejsca, gdzie mógłby się schować i czuć niewidzialny. Dzięki Landi i Maszy, z którymi Kufel zamieszkał, znacznie się już ośmielił. Często wychodzi z budy, nie boi się wyjść na wybieg, a dzięki jedzeniu staje się jeszcze śmielszy. Znajomym osobom da się pogłaskać i widać po nim, że kontakt ze znanymi opiekunami sprawia mu wiele przyjemności. Na ten moment pracujemy nad tym, żeby Kufel sam zaczął podejmować jakikolwiek kontakt z obcym człowiekiem. W schroniskowych warunkach będzie to długa i ciężka praca, ale wierzymy, że uda nam się uzyskać jego zaufanie i pokonać strach przed nieznanym. Zdecydowanie łatwiej byłoby Kuflowi w spokojnym, odpowiedzialnym i stabilnym domu. Domu, który z cierpliwością i spokojem przyjmie go do siebie, który pokocha tego biednego zalęknionego psiaka. Kufel źle się czuje na smyczy, szukamy mu domku z ogrodem.